Pois me dizedes, amigo, ca me queredes vós melhor

A doncela interpela o amigo, dubidando da súa declaración de que a ama máis do que a todas as mulleres do mundo; se así é, di ela, como vos podedes ir de aquí? E se afirmades que non tendes poder de amar ningunha outra como a min, como podedes ir de aquí? E pois vos escoito comentar que non amades ningunha outra como a min, amigo, falade: se Deus vos leva a Bonaval, e se me queredes tanto, como vos podedes ir de aquí? Pois sempre ouvín eu falar que onde o home moito amou unha muller, de alí non se pode ir, pesarame se non souber: se me queredes tanto ben, como vos podedes ir de aquí?

Esta cantiga de amigo parece dialogar coa cantiga de amor anterior, onde o trobador declaraba desexar ir a Bonaval, mais que iso lle custaba moito, pois tería que afastarse da señora. As relacións de espazo expresas nesas composicións indican que ambos – trobador e amiga – se encontran nun lugar distinto de Bonaval, aludíndose a este como o destino a que se debe dirixir o poeta.

A doncela retoma aquí as palabras do amigo, desenvolvendo o argumento, frecuente nas cantigas de amor, segundo o cal o verdadeiro amador non consegue partir do espazo onde se encontra a muller amada. Rigorosa na súa lóxica, ela extrae a tan necesaria conclusión: se é realmente capaz de irse do lugar en que está, é porque non a ama tanto canto afirma.